Over Kim

Zo lang ik me kan herinneren heb ik het gevoel gehad dat ik niet op aarde wilde zijn. Dat ik een schop naar beneden had gekregen vanuit de kosmos, om in een fysiek lichaam nog iets te volbrengen.

Mijn reis op aarde duurt nu veertig jaar. Hij kent vele ups en downs, maar één ding weet ik zeker: ik loop mijn pad en had geen afslag willen missen. Elke hobbel maakt mij meer mij. Inmiddels kan ik met heel mijn hart en ziel zeggen hoe blij ik ben dat ik op aarde ben. Maar ik ken het gevoel me niet thuis te voelen maar al te goed.

Ik heb de afgelopen twintig jaar mijn pad afgelegd van onvrijheid naar vrijheid. Door de duisternis naar het licht. Ik voelde mijn onvrije hart, dat enkel klopte onder het bestaansrecht van een ander. In de vrijheid die ik nu voel neem ik mijn ruimte en licht in. Ik ben door lagen in mezelf heen bewogen waarvan ik het bestaan niet kende. Ik ben van wantrouwen naar vertrouwen gegaan. Van liefde weggeven, zonder het te durven ontvangen, naar (universele) liefde toelaten tot diep in mijn cellen. Wauw, zo veel liefde. Het is goddelijk.

Mijn weg van heling

In mijn jeugd was ik niet altijd een gelukkig meisje. Mijn balans en rust kon ik moeilijk vinden in een wereld die vaak overprikkelend en overweldigend voor mij was. Naar buiten toe was ik lief, sociaal, zorgde ik voor harmonie en deed ik keihard mijn best (voor alles en iedereen). Binnen in mij voelde het te vol, te druk, te onzeker en buitelden emoties over elkaar heen. Het verschil tussen mijn binnen- en buitenwereld werd te groot en ik werd ziek. Naast dat mijn fysieke lichaam aangaf dat mijn grens was bereikt, voelde ik ook dat er in de diepere systemische lagen werk te doen was. Ik zocht hulp voor mijn lichaam en geest. Tijdens mijn heling ervaarde ik dat als je de wonden van je jeugd heelt, je echt je eigen fundament opnieuw moet opbouwen. En dit opbouwen is soms het moeilijkste gedeelte.